Zoeken
Reizen naar Namibië
Bevolking Namibië
In Namibië wonen slechts circa 2,4 miljoen inwoners. De bevolkingsdichtheid is iets meer dan twee personen per km². Ter vergelijk: in Nederland wonen ongeveer 420 mensen per km², in België 375 inwoners per km². Dit lage aantal maakt Namibië het op-één-na dunst bevolkte land ter wereld (na Mongolië). In de hoofdstad Windhoek wonen circa 560.000 inwoners. De overige steden zijn qua aantal inwoners stukken kleiner. Zo telt Walvisbaai 62.000 en Swakopmund 45.000 zielen.
Ethnische minderheden van Namibië: Voor een land met zo weinig inwoners, heeft Namibië een zeer gevarieerde bevolking. Het land kent ten minste 13 verschillende etnische minderheden, waarvan enkele nog steeds volgens hun eeuwenoude tradities leven. De verdeling van mensen in culturele groepen ligt echter erg gevoelig in Namibië, dit vanwege de apartheidsgeschiedenis. De meeste inwoners noemen zichzelf dan ook het liefst Namibiërs.
De ruim één miljoen tellende Owambo (of Ovambo) stam is met 50% de grootste bevolkingsgroep van Namibië. De Owambo zijn verdeeld over acht substammen die elk een eigen koning hebben en elk hun eigen taal spreken. Ze leven van oorsprong in het hoge noorden van Namibië, maar ook in het zuiden van Angola. Tegenwoordig migreren veel Owambo echter naar Windhoek, op zoek naar werk. Met 9% van de bevolking zijn de 162.000 Kavango qua aantal de tweede groep. Deze mensen leven ten zuiden van de Okavangorivier, waar ze in hun levensonderhoud voorzien als visser, herder of landbouwer. Dit slanke volk woont vaak nog in traditionele hutten.
De oorspronkelijke bewoners van Namibië zijn de San (ook Bushmen of Bosjesmannen genoemd), die in het oostelijk deel van Namibië leven, langs de flanken van de Kalahariwoestijn. De San (slechts 3% van de bevolking) hebben hun eigen taal die verder alleen door wat geïsoleerde stammen in Oost-Afrika wordt gesproken (de 'klik' taal).
De circa 126.000 Herero (7 % van de bevolking) leven meer in het centrum van het land, ten noordoosten van Windhoek, en zijn bekeerd tot het katholieke geloof door Duitse missionarissen. Dankzij deze laatste kenmerken de Herero ook tegenwoordig nog door hun prachtige klederdracht, geïntroduceerd door een missionarisvrouw. Met name de theemutsachtige 'hoofddeksels' van de Herero vrouwen zijn zeer bijzonder. De Herero waren eens een belangrijk volk, maar door de oorlog met de Duitsers, begin 20ste eeuw werd het volk gedecimeerd.
In het noorden van het land (lees ten noorden van Etosha) leven nog animistische volkeren zoals de Damara en de Himba. De Damara (7 % van de bevolking) vormen een van de oudste bevolkingsgroepen van Namibië. Van oudsher zijn het veehouders, hoewel ook vaststaat dat ze op kleine schaal tabak en pompoenen verbouwden. Tegenwoordig telen de Damara maïs en groenten. Oorspronkelijk leefden ze in de meer centraal gelegen gedeelten van Namibië, maar werden daar door andere bevolkingsgroepen als de Herero verdreven. Het huidige Damaraland is in 1974 door Zuid-Afrika tot een soort thuisland uitgeroepen. Toch leeft maar een kwart van de Damara in dit gebied. Het opvallendst aan de Damara is hun matrilineair ingerichte samenleving.
De mooie Himba concentreren zich in de regio Kaokoveld in het noordwesten en tellen slechts zo'n 12.000 leden. Iedere familie beschikt over verschillende hutten die zijn gemaakt van takken, modder en mest. De hutten staan verspreid over een groot gebied. Het zijn semi-nomaden en ze trekken op zoek naar weidegrond met hun kuddes schapen, runderen en voornamelijk geiten over de woestijnsteppe. Een Himbafamilie verhuist diverse malen per jaar. In Kaokoland zie je daardoor soms dorpen die tijdelijk zijn verlaten. Als de natuur zich heeft hersteld, komen de mensen terug. Opmerkelijk aan de Himba is de bruinrode kleur van hun huid, haar en kleding (vaak alleen een geitenleren rok). Deze rode kleur wordt verkregen doordat ze zich insmeren met een mengsel van rode aarde, kruiden, boomschors en vet als bescherming tegen het woestijnklimaat. Mannen, vrouwen en kinderen dragen kettingen, arm-, heup- en enkelbanden die gemaakt zijn van schelpen en ijzeren kralen. Een belangrijk sieraad van de vrouwen is de ohumba, een witte schelp die aan een ketting tussen de borsten hangt. De Himba zijn in de verte familie van de Herero.
Door de rigoureuze kolonisatie van Namibië zijn traditionele cultuuruitingen grotendeels verdwenen. De stempel die de blanken op het land hebben gedrukt, komt overal tot uitdrukking, vooral in architectuur en ruimtelijke ordening. De paar stadjes die Namibië rijk is, vertonen frappante gelijkenis met Duitse dorpen. De eerste blanke bewoners van Namibië waren missionarissen en olifantenjagers. Vooral toen Namibië een Duitse kolonie werd nam het aantal blanken snel verder toe. Plaatsen als Lüderitz, Swakopmund en Windhoek groeiden uit tot belangrijke blanke vestigingsplaatsen. De blanke bevolkingsgroep maakt nu zo'n 7% van het totaal uit.
Ethnische minderheden van Namibië: Voor een land met zo weinig inwoners, heeft Namibië een zeer gevarieerde bevolking. Het land kent ten minste 13 verschillende etnische minderheden, waarvan enkele nog steeds volgens hun eeuwenoude tradities leven. De verdeling van mensen in culturele groepen ligt echter erg gevoelig in Namibië, dit vanwege de apartheidsgeschiedenis. De meeste inwoners noemen zichzelf dan ook het liefst Namibiërs.
De ruim één miljoen tellende Owambo (of Ovambo) stam is met 50% de grootste bevolkingsgroep van Namibië. De Owambo zijn verdeeld over acht substammen die elk een eigen koning hebben en elk hun eigen taal spreken. Ze leven van oorsprong in het hoge noorden van Namibië, maar ook in het zuiden van Angola. Tegenwoordig migreren veel Owambo echter naar Windhoek, op zoek naar werk. Met 9% van de bevolking zijn de 162.000 Kavango qua aantal de tweede groep. Deze mensen leven ten zuiden van de Okavangorivier, waar ze in hun levensonderhoud voorzien als visser, herder of landbouwer. Dit slanke volk woont vaak nog in traditionele hutten.
De oorspronkelijke bewoners van Namibië zijn de San (ook Bushmen of Bosjesmannen genoemd), die in het oostelijk deel van Namibië leven, langs de flanken van de Kalahariwoestijn. De San (slechts 3% van de bevolking) hebben hun eigen taal die verder alleen door wat geïsoleerde stammen in Oost-Afrika wordt gesproken (de 'klik' taal).
De circa 126.000 Herero (7 % van de bevolking) leven meer in het centrum van het land, ten noordoosten van Windhoek, en zijn bekeerd tot het katholieke geloof door Duitse missionarissen. Dankzij deze laatste kenmerken de Herero ook tegenwoordig nog door hun prachtige klederdracht, geïntroduceerd door een missionarisvrouw. Met name de theemutsachtige 'hoofddeksels' van de Herero vrouwen zijn zeer bijzonder. De Herero waren eens een belangrijk volk, maar door de oorlog met de Duitsers, begin 20ste eeuw werd het volk gedecimeerd.
In het noorden van het land (lees ten noorden van Etosha) leven nog animistische volkeren zoals de Damara en de Himba. De Damara (7 % van de bevolking) vormen een van de oudste bevolkingsgroepen van Namibië. Van oudsher zijn het veehouders, hoewel ook vaststaat dat ze op kleine schaal tabak en pompoenen verbouwden. Tegenwoordig telen de Damara maïs en groenten. Oorspronkelijk leefden ze in de meer centraal gelegen gedeelten van Namibië, maar werden daar door andere bevolkingsgroepen als de Herero verdreven. Het huidige Damaraland is in 1974 door Zuid-Afrika tot een soort thuisland uitgeroepen. Toch leeft maar een kwart van de Damara in dit gebied. Het opvallendst aan de Damara is hun matrilineair ingerichte samenleving.
De mooie Himba concentreren zich in de regio Kaokoveld in het noordwesten en tellen slechts zo'n 12.000 leden. Iedere familie beschikt over verschillende hutten die zijn gemaakt van takken, modder en mest. De hutten staan verspreid over een groot gebied. Het zijn semi-nomaden en ze trekken op zoek naar weidegrond met hun kuddes schapen, runderen en voornamelijk geiten over de woestijnsteppe. Een Himbafamilie verhuist diverse malen per jaar. In Kaokoland zie je daardoor soms dorpen die tijdelijk zijn verlaten. Als de natuur zich heeft hersteld, komen de mensen terug. Opmerkelijk aan de Himba is de bruinrode kleur van hun huid, haar en kleding (vaak alleen een geitenleren rok). Deze rode kleur wordt verkregen doordat ze zich insmeren met een mengsel van rode aarde, kruiden, boomschors en vet als bescherming tegen het woestijnklimaat. Mannen, vrouwen en kinderen dragen kettingen, arm-, heup- en enkelbanden die gemaakt zijn van schelpen en ijzeren kralen. Een belangrijk sieraad van de vrouwen is de ohumba, een witte schelp die aan een ketting tussen de borsten hangt. De Himba zijn in de verte familie van de Herero.
Door de rigoureuze kolonisatie van Namibië zijn traditionele cultuuruitingen grotendeels verdwenen. De stempel die de blanken op het land hebben gedrukt, komt overal tot uitdrukking, vooral in architectuur en ruimtelijke ordening. De paar stadjes die Namibië rijk is, vertonen frappante gelijkenis met Duitse dorpen. De eerste blanke bewoners van Namibië waren missionarissen en olifantenjagers. Vooral toen Namibië een Duitse kolonie werd nam het aantal blanken snel verder toe. Plaatsen als Lüderitz, Swakopmund en Windhoek groeiden uit tot belangrijke blanke vestigingsplaatsen. De blanke bevolkingsgroep maakt nu zo'n 7% van het totaal uit.
