De religieuze traditie van Japan laat een samengaan zien van shintoïsme en boeddhisme. Ook is er in Japan een verregaande religieuze tolerantie en openheid, waardoor externe invloeden zoals die van het confucianisme,  het taoïsme en christendom gemakkelijk werden geabsorbeerd. In vele Japanse huizen ziet men twee schrijnen: een voor de Boeddha en een shintoïstische voor de voorouders. Ondanks die onderlinge verwevenheid, hebben shintoïsme en boeddhisme hun eigen identiteit bewaard.

Shintoïsme in Japan: Shinto is de oorspronkelijke religie van Japan. Shinto is in wezen natuurverering en -aanbidding. Deze is gebaseerd op ontzag en bewondering voor alle natuurverschijnselen en de energieën die daarachter schuil gaan. De natuur is voor de Japanner nog altijd heilig, omdat zij doortrokken is van een mysterieuze goddelijke aanwezigheid. Een berg, een oude boom, een bijzondere steen, een waterval, aan alles kan een heilige status worden toebedacht die tot verering aanleiding geeft. Shinto kent geen stichter, geen heilige schriften, er is geen vaste geloofsleer, er zijn geen dogma's noch is er een specifieke moraal. Shinto is een weg, karakteristiek en organiek voor het Japans-zijn. In de shinto-praktijk bidt men dagelijks voor het eigen huisaltaar. Er zijn veel religieuze feesten, matsuri, die op bepaalde tijden plaatsvinden rondom de talloze shinto-heiligdommen. Bij deze feesten gaan het om het reinigen van de plaats en van de mensen.